bedrijfsnieuws over Het omhelzen van gewoonte in een geautomatiseerde wereld

Illustraties door Miriam Martincic

Van alle pogingen om de oorsprong van een moderne toestand-oefening aan te wijzen waarvan begint de moderne toestand nooit band-mijn favoriet met middeleeuwse monniken. Volgens deze rekening, was het Benedictines die met het idee op de proppen kwam dat het mogelijk was om hetzelfde ding te doen, tegelijkertijd, elke dag. Hoewel de tijd nog wijd vloeibaar en coterminous met eeuwigheid werd beschouwd, werd het klooster geregeerd door de ritmen van dat modernste instrument: de klok. De monniken namen samen toe, aten samen, en baden samen, beginnend en tegenhoudend elke taak bij het benoemde canonieke uur. Op tijd, sijpelde hun obsessie met orde in de wereld bij groot. Tradesmen en de handelaars in stad hoorden de ring van kloosterklokken uit acht keer per dag en begonnen hun dagelijkse taken aan hun ritme te synchroniseren. De slager nam zijn mes bij Eerste en vastgesteld het neer voor lunch bij niets op. De bedienden gooiden door elkaar om hun werk door Vespers te beëindigen. De tijd werd munt, iets die zou kunnen worden besteed of worden bewaard, en de mensen aan machines meer en meer gedraaid om het leven efficiënter te maken. Door de dageraad van de Industriële revolutie, was de godsdienstige vergeten impuls achter deze regimes lang geweest. Het klooster gaf aan de fabriek uiting. Het ritueel loste in routine op.

Er zijn, zeker te zijn, een bepaalde logica in het beschrijven van gewoonten als machinelike. De acties die aan ons-loopt het vertrouwdst zijn, berijdend een fiets, die a drijven auto-zijn die die zonder bewust overleg kunnen worden uitgevoerd, alsof wij „op automatische piloot.“ waren De gewoonte, wordt het vaak gezegd, is de versie van de aard van delocalisering, een manier om cognitieve overheadkosten aan de rote bewegingen van spiergeheugen te ontladen en vrij omhoog de mening om over andere dingen te denken. Bij hun extreemst, kunnen de gewoonten in verslaving en dwang, patronen glijden die zich tegen onze bewuste inspanningen verzetten om hen te breken. Zoals de filosoof Clare Carlisle waarneemt, is het deze tendens om in en uit bewustzijn uit te glijden, die de keurige binaire getallen van moderne gedachte-activiteit en passiviteit, vrijheid en noodzaak overtreden, hebben de mening en lichaam-dat gewoonte zo voor filosofen lastig gemaakt, die moeilijke vragen over vrijheid en de individuele autonomie stellen. Kant sloot gebruikelijke acties van morele filosofie uit handhaven, die dat de „gedachteloze herhaling van dezelfde actie“ niet kan ethisch zijn omdat die acties niet vrij worden gekozen.
Niets is gebruikelijk maar aarzeling, en voor wie de verlichting van elke sigaar, het drinken van elke kop, de tijd van het toenemen en het naar bed gaan elke dag, en het begin van elk beetje van het werk, onderwerpen van uitdrukkelijk volitional overleg zijn.

Voor eigentijdse critici van gewoonte, zou dit begrip van de vrijheid-capaciteit het goed constant om te kiezen, of uit routine overeenkomstig zijn het hoogst te handelen aard-grotendeels onherkenbaar zijn. Volgens de meest ijverige verdedigers van automatisering, vereist de ware vrijheid eliminerend geleidelijk aan noodzaak van ons dagelijks leven door het werk en arbeid die overtollig te verrichten, onze programma's verlaten voor onbegrensde keus en nieuwigheid open. Dit is het scenario dat Sam Altman, CEO van OpenAI, in zijn goed-bekend gemaakt artikel de „Wet van 2021 van Moore voor alles.“ voorstelde In het volgende decennium, speculeert Altman, AI, die reeds nonroutine werk, zal lezen wettelijke documenten, medisch advies aanbieden beperkt, doet het werk aan de lopende band, en misschien dient als „metgezellen.“ In de jaren na dat, zal het wetenschappelijke ontdekkingen maken en zal hoofdzakelijk alle werk doen dat momenteel menselijke werkgelegenheid vormt. AI de bedrijven zullen zo astronomisch rijk zij zullen kunnen aan fondsen een universeel basisinkomen voor alle burgers, een systeem worden dat tot een „positieve cirkel van sociale rijkdom.“ zal leiden Alles van voedsel aan videospelletjes zal zo goedkoop zijn dat de mensen wat willen zij, zonder het moeten werken voor lange uren zullen kunnen kopen. Als wij van niet het werken bored worden, kunnen wij nieuwe banen omhoog altijd maken, en „wij zullen ongelooflijke vrijheid hebben creatief te zijn over wat zijn zij,“ hij schrijven. De „toekomst kan ondenkbaar bijna groot zijn.“

wordt zo voorgesteld met het vreemde die schouwspel van machines waarin de methode zo volkomen in metaal wordt gekristalliseerd is geworden dat het schijnt alsof het zij is die het denken doen, en het is de mensen die hen dienen die tot de voorwaarde van automaten worden verminderd.